Strona o wojnach XX Wieku

Gość

Atak japoński na Pearl Harbor to nalot japoński na amerykańską bazę w Pearl Harbor, który jest uważany za moment rozpoczęcia II wojny światowej na Pacyfiku.

Podczas I wojny światowej Stany Zjednoczone ostatecznie podjęły decyzję o rozbudowie bazy, tak by stała się jedną z głównych baz amerykańskiej floty, porównywalną wielkością i infrastrukturą do baz na zachodnim wybrzeżu kontynentalnych Stanów Zjednoczonych. Tak więc do 1934 r. wydano 47 mln dolarów na budowę bazy, która stała się zdolna do pomieszczenia całej Floty Pacyfiku z wyjątkiem największych lotniskowców, dla których wejście do zatoki było jeszcze za płytkie (wejście pogłębiono w następnych latach). Ciężkie okręty floty często odwiedzały Pearl Harbor podczas ćwiczeń, lecz były nadal bazowane na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych.

Wraz z pojawieniem się na horyzoncie wojny amerykańskie wydatki na budowę bazy gwałtownie wzrosły, sięgając 100 mln dolarów do 1940 r. W maju 1940 r. Stany Zjednoczone podjęły decyzję o przebazowaniu głównych sił floty do Pearl Harbor, w celu wywarcia presji na Japonię. Wielu wysokich rangą oficerów floty amerykańskiej uważało ten ruch za zbyt ryzykowny, obawiając się że wysunięta baza w Pearl Harbor jest zbyt podatna na niespodziewany atak ze strony Japonii. Ich obawy okazały się słuszne, gdyż w odpowiedzi na amerykańskie posunięcie Japonia zaczęła przygotowywać taki właśnie plan.
Eksplozja pancernika USS Arizona.
Eksplozja pancernika USS Arizona.

7 grudnia 1941 r. japońskie wojska zaatakowały Pearl Harbor rozpoczynając tym samym wojnę na Pacyfiku. Hasło do rozpoczęcia ataku nadał o 7:49 komandor porucznik lotnictwa Mitsuo Fuchida. Śmiały atak poprowadzili: japoński admirał Isoroku Yamamoto i admirał Chuichi Nagumo. Flota japońska składała się z 6 lotniskowców (z 360 samolotami), 2 pancerników, 2 ciężkich krążowników, jednego lekkiego krążownika, 9 niszczycieli, 10 okrętów podwodnych i 8 zbiornikowców. W Pearl Harbor znajdowało się akurat 8 pancerników, 2 ciężkie i 6 lekkich krążowników, 30 niszczycieli, 4 okręty podwodne, oraz 49 innych jednostek, na lotniskach zaś 387 samolotów. Jednak w porcie nie było dwóch amerykańskich lotniskowców bazujących w Pearl Harbor, czyli najbardziej wartościowych ( ze względu na późniejszy przebieg działań wojennych) okrętów floty i głównych celów dla Japończyków. USS "Lexington" wypłynął z portu 5 grudnia z zadaniem dostarczenia grupy samolotów na wyspę Midway, a USS "Enterprise" wypłynął 28 listopada z podobnym zadaniem dostarczenia grupy samolotów na wyspę Wake.

Inspiracją do przeprowadzenia ataku był dla Japończyków atak samolotów z brytyjskiego lotniskowca HMS "Illustrious" na port włoski w Tarencie, w czasie którego Brytyjczycy udowodnili, że atak samolotów torpedowych na okręty jest możliwy nie tylko na pełnym morzu, lecz także w płytkim basenie portowym.

W ciągu jednego dnia zginęło w amerykańskiej bazie wojskowej 2335 żołnierzy i marynarzy oraz 68 cywili. Rany odniosło odpowiednio 1143 i 35 osób. Jednak tego zdarzenia podobno można było uniknąć - w nocy amerykański niszczyciel USS "Ward" dostrzegł jeden z lilipucich japońskich okrętów podwodnych próbujących wślizgnąć się do Pearl Harbor, powiadomił oficera dyżurnego i rozkazano otworzyć ogień. Podobno trafiono dwukrotnie kiosk łodzi. Jednak dowódca niszczyciela pełnił swój pierwszy patrol morski jako kapitan niszczyciela, wiec oficer dyżurny zignorował jego ostrzeżenie, myśląc iż zobaczono wieloryba.

Z ośmiu amerykańskich pancerników obecnych w porcie, 5 zostało zatopionych a pozostałe 3 odniosły lekkie uszkodzenia. Ponadto Amerykanie utracili dwa niszczyciele i jeden stary pancernik USS "Utah" służący jako okręt pomocniczy, a wiele innych mniejszych okrętów odniosło uszkodzenia. Amerykanie stracili również wiele samolotów zniszczonych na lotniskach. Zwycięstwo Japonii kosztowało ją zaledwie 29 samolotów i 5 tzw. lilipucich okrętów podwodnych oraz 65 ludzi. Jednak amerykańskie straty miały w rzeczywistości dużo mniejsze znaczenie niż się z początku wydawało. Dalsze działania na Pacyfiku udowodniły że tradycyjne pancerniki nie są w stanie odgrywać znaczącej roli w wojnie morskiej zdominowanej przez lotnictwo, tak więc wyeliminowanie około połowy amerykańskich okrętów tego typu nie miało decydującego wpływu na praktyczne możliwości bojowe amerykańskiej floty. Japończycy zdawali sobie z tego sprawę i dlatego za najważniejsze cele uważali amerykańskie lotniskowce, a tych akurat nie było w porcie podczas japońskiego ataku.

Mimo to japoński sukces był dla Amerykanów dużym szokiem i skłonił ich do przejścia do obrony na akwenie Pacyfiku. To pozwoliło Japończykom na przeprowadzenie udanej serii śmiałych ataków i stworzenie rozległej pozycji obronnej przez opanowanie szeregu wysp na wielkim łuku od Aleutów po Birmę, jak również zniszczenie sił amerykańskich na Filipinach. Pasmo japońskich zwycięstw na Pacyfiku ciągnęło się przez następne pół roku, aż do ich klęski w bitwie o Midway.
Ratowanie rozbitków z płonącego pancernika USS West Virginia.
Ratowanie rozbitków z płonącego pancernika USS West Virginia.

Atak Japończyków był bezprecedensowy, bowiem nie wypowiedzieli oni wcześniej wojny Amerykanom. Dziś wiemy już, że amerykański wywiad był poinformowany o zbliżającym się niebezpieczeństwie, ale albo zignorowano te doniesienia jako mało wiarygodne, lub, jak twierdzą niektórzy, celowo je ukryto, aby niezapowiedziany atak wstrząsnął opinią publiczną w USA i ułatwił rządowi prezydenta Franklina Roosevelta przeprowadzenie ustaw umożliwiających skończenie z polityką izolacjonistyczną.

Z pięciu zatopionych amerykańskich pancerników tylko dwa, USS "Arizona" i USS "Oklahoma", zostały stracone bezpowrotnie. Pozostałe trzy, USS "California", USS "Nevada" i USS "West Virginia", zostały podniesione z dna w pierwszej połowie 1942 r., a następnie naprawione lub przebudowane i przywrócone do czynnej służby. USS "Oklahoma" został podniesiony i wprowadzony do suchego doku, ale wyremontowanie okrętu uznano za nieopłacalne. Do dziś na dnie na małej głębokości leży wrak pancernika "Arizona", zdewastowanego przez eksplozję wewnętrzną, która zabiła 1117 marynarzy, powodując blisko połowę amerykańskich strat podczas ataku. W 1962 r. wrak przekształcono w pomnik przez skonstruowanie bezpośrednio na nim specjalnej budowli.

Podczas ataku infrastruktura bazy w Pearl Harbor odniosła tylko nieznaczne szkody. Z trudnych do wyjaśnienia przyczyn Japończycy nie zdołali nawet zniszczyć ogromnych i łatwo widocznych zbiorników z olejem napędowym niezbędnych do dalszych działań floty. Baza odegrała kluczową rolę w walkach na Pacyfiku, korzystając z doskonałego położenia stosunkowo blisko do rejonów, gdzie odbywały się walki. Po ataku pierwszego dnia wojny Japończycy nie podjęli już jakichkolwiek prób ponownego ataku na bazę, choć kilkakrotnie ich samoloty próbowały wykonać nad nią loty rozpoznawcze.

______________________

Wikipedia

Gość

Bitwa o Atlantyk – najdłuższa kampania II wojny światowej: trwała od roku 1939 do kapitulacji Niemiec w 1945. Jej momentem kulminacyjnym był okres od połowy 1940 roku do końca 1943.

Niemcy od początku wojny na Zachodzie próbowali przerwać dostawy morskie do Wielkiej Brytanii. W pierwszym okresie skierowali główny atak na przerwanie połączeń transportowych Brytyjczyków. Samoloty startujące z baz we Francji i Norwegii, okręty nawodne i flota okrętów podwodnych rozpoczęły prawdziwe polowanie na statki transportowe, płynące bez ochrony z ładunkami na Wyspy Brytyjskie. Najtrudniejszym miesiącem w bitwie o panowanie na Atlantyku był listopad 1942, w którym sprzymierzeni stracili ponad 150 okrętów i statków z zaopatrzeniem.

Dla obrony transportowców Brytyjczycy rozpoczęli formowanie ich w konwoje z eskortą niszczycieli, a nawet krążowników. W odpowiedzi niemieckie okręty podwodne utworzyły flotylle, zwane "wilczymi stadami". Część U-Bootów odciągała niszczyciele patrolujące wokół konwoju, pozostałe zaś wykonywały atak torpedowy na powolne, bezbronne statki transportowe. Po wyposażeniu floty brytyjskiej w bardziej czułe radary, zdolne do wykrywania małych celów znajdujących się na powierzchni wody, echosondy i udoskonaleniu metod walki z U--bootami w znaczący sposób ograniczono niemieckie ataki.

Luftwaffe atakowała konwoje na Atlantyku wykorzystując samoloty rozpoznawcze, bombowe i torpedowe dalekiego zasięgu Focke-Wulf Fw 200, Heinkel He 177 i Junkers Ju 290 a także bombowce średniego zasięgu startujące z baz w Norwegii. Alianci skutecznie zneutralizowali zagrożenie ze strony niemieckich bombowców wprowadzając do służby małe lotniskowce eskortowe i statki handlowe typu CAM (skrót od Catapult armed merchantman - ang. statek handlowy wyposażony w katapultę) z myśliwcem Hurricane (w rejonach oddalonych od naziemnych lotnisk była to broń jednorazowego użytku, pilot po zakończeniu misji wyskakiwał na spadochronie, myśliwce były zazwyczaj już mocno wysłużone lecz w pełni sprawne po przebyciu generalnego remontu).

______________________

Wikipedia

Gość

Bitwa o Midway – bitwa lotniczo-morska w czasie II wojny światowej, stoczona 4 czerwca 1942 pomiędzy okrętami japońskimi a amerykańskimi, w pobliżu atolu Midway na Oceanie Spokojnym, zakończona taktycznym zwycięstwem amerykańskim. Uznawana jest umownie za punkt zwrotny w wojnie na Pacyfiku, ponieważ inicjatywa działań militarnych przeszła na stronę amerykańską.

Od udanego ataku z zaskoczenia na amerykańską bazę w Pearl Harbor aż do marca 1942 roku wszystko układało się po myśli japońskiej admiralicji. Japończycy kontynuowali swój zwycięski marsz na południe, zajmując kolejne obszary Azji. Swój plan zrealizowali w pełni, biorąc we władanie: Indie Holenderskie, Wyspy Salomona, częściowo Nową Gwineę, Nową Brytanię, Singapur, Hongkong, Filipiny, Malaje.

Dalsze plany ekspansji skupiały się na Pacyfiku, gdzie chcieli przejąć Port Moresby w celu przygotowania operacji przeciwko Australii, opanować Aleuty, zabezpieczając tym samym Japonię od północy oraz zdobyć Midway.

Amerykańska baza na atolu Midway stanowiła ważny punkt strategiczny, bez opanowania którego nie było mowy o dominacji na Pacyfiku. Uwagę Japończyków na Midway skierowały wydarzenia z 18 kwietnia 1942. Wtedy to ppłk James Doolittle przeprowadził udany nalot bombowy na Tokio, stolicę japońskiego imperium, lądowymi dwusilnikowymi samolotami B-25 startującymi z lotniskowca (jedyna w historii taka operacja). Atak, chociaż był tylko jednorazowym zrywem i przyniósł niewielkie zniszczenia materialne, miał duże znaczenie psychologiczne. Japończykom uświadomił, że nie mogą czuć się bezpiecznie nawet na swym macierzystym terytorium, a Amerykanom dał długo oczekiwany sukces. Japończycy doszli do błędnego wniosku, że dwusilnikowe bombowce amerykańskie wystartowały z Midway, a nalot jest początkiem całej serii i to zaważyło na wybraniu Midway jako celu kolejnego ataku.

Bitwa na Morzu Koralowym zakończyła się taktycznym "remisem" i nie wpłynęła na plany Japończyków: nadal dążyli oni do decydującej bitwy, w której chcieli unicestwić flotę amerykańską, a nadarzająca się inwazja zdawała się być idealną okazją do tego. Na ten sam czas postanowiono wyznaczyć operację zajęcia Aleutów. Owa mnogość celów miała się okazać słabością japońskiego planu.

Flota zgromadzona pod dowództwem admirała Yamamoto składała się z zespołu uderzeniowego pod dowództwem wiceadmirała Chuichi Nagumo, zespołu ubezpieczającego (sił głównych) pod dowództwem samego adm. Yamamoto, oraz zespołu inwazyjnego wiceadm. Kondo, mającego zająć Midway. Ponadto wydzielony był zespół północny, mający zająć wyspy Attu i Kiska w archipelagu Aleutów, w skład którego wchodziły dwa lotniskowce.

Trzonem zespołu uderzeniowego były 4 lotniskowce: "Akagi", "Kaga", "Hiryu" i "Soryu", ponadto w jego skład wchodziły 2 szybkie pancerniki "Haruna" i "Kirishima", 2 ciężkie krążowniki "Tone" i "Chikuma" oraz 12 niszczycieli: "Kazegumo", "Yugumo", "Makigumo", "Akigumo", "Isokaze", "Urakaze", "Hamakaze", "Tanikaze", "Arashi", "Nowaki", "Hagikaze", "Maikaze" i 5 tankowców ("Kyokuto Maru", "Shinkoku Maru", "Toho Maru", "Nippon Maru", "Kokuyo Maru").

W skład zespołu ubezpieczającego wchodziło 7 pancerników (w tym flagowy "Yamato"), 1 lekki lotniskowiec ("Hosho"), 2 transportowce wodnosamolotów, 2 lekkie krążowniki i 12 niszczycieli, z czego 4 pancerniki i 2 krążowniki zostały oddelegowane do wsparcia operacji na Aleutach.

Zespół lądowania, dowodzony przez wiceadmirała Kondo, podzielony był na zespoły: osłony, wsparcia ogniowego, desantowy i pomocniczy. W jego skład oprócz okrętów transportowych wchodziły 2 szybkie pancerniki, 8 krążowników ciężkich i niszczyciele.

Japońskie lotniskowce miały na swych pokładach 293 samoloty. Do tego wszystkiego flotę osłaniało 15 okrętów podwodnych.

Siły amerykańskie pod dowództwem kontradmirała Franka J. Fletchera dzieliły się na dwa zespoły (Task Force).
Samoloty torpedowe TBD-1 dywizjonu VT-6 na pokładzie USS "Enterprise" przed startem rano 4 czerwca 1942
Samoloty torpedowe TBD-1 dywizjonu VT-6 na pokładzie USS "Enterprise" przed startem rano 4 czerwca 1942

Zespół TF-16, dowodzony przez kontradmirała Raymonda A. Spruance'a, składał się z 2 lotniskowców USS "Enterprise" i USS "Hornet" oraz 5 ciężkich krążowników: USS "New Orleans" (CA-32), USS "Minneapolis" (CA-36), USS "Vincennes" (CA-44), USS "Pensacola" (CA-24) i USS "Northampton" (CA-26), krążownika przeciwlotniczego USS "Atlanta" (CL-51) i 9 niszczycieli (USS "Phelps" (DD-360), USS "Worden" (DD-352), USS "Monaghan" (DD-354), USS "Aylwin" (DD-355), USS "Balch" (DD-363), USS "Conyngham" (DD-371), USS "Benham" (DD-397), USS "Ellet" (DD-398) i USS "Maury" (DD-401)) oraz 4 tankowców (USS "Cimarron" (AO-22), USS "Platte" (AO-24), USS "Dewey" (DD-349), USS "Monssen" (DD-436)).

Drugi zespół, TF-17, pod dowództwem kontradmirała Fletchera, składał się z 1 lotniskowca USS "Yorktown", prowizorycznie naprawionego po bitwie na Morzu Koralowym, 2 ciężkich krążowników USS "Astoria" (CA-34) i USS "Portland" (CA-33), 6 niszczycieli: USS "Hammann" (DD-412), USS "Hughes" (DD-410), USS "Morris" (DD-417), USS "Anderson" (DD-411), USS "Russell" (DD-414) i USS "Gwin" (DD-433).

W sumie obie grupy bojowe dysponowały 233 samolotami.

Na wyspie stacjonowały ciężkie bombowce Boeing B-17 – Latające Fortece, 6 samolotów torpedowych, ok. 30 bombowców, 27 myśliwców oraz 37 wodnosamolotów (głównie Catalina), a wody wokół wyspy patrolowało w sumie 12 okrętów podwodnych.

_______________________

Wikipedia

Toldo

eeeee nie spamuj

Gość

Ok nie bede

Gość

Proponuje skasować 2 posty Wink

Toldo

le tam liczy sie popularnosc Smile

Gość

Hmm ja proponuje żeby każda bitwa była w osobnym temacie łatwiej będzie wszystko znaleźć 8)

Gość

No też dobry pomysł ale lepiej spamowac Very Happy

Gość